Juanita situr hálf lemstruð, bitur í gömlum tréhjólastól við gluggann sem að sem að snýr að hafinu...horfir tárvotum augunum á sjóndeildarhringinn (ótrúlegt móment og tónlistin hrikaleg...)
Carlitos(sem er btw hjúkkan hennar og elskhugi) spyr hvort að hún sé tilbúin, tilbúin til að taka fyrsta skrefið...vonin skýn úr augum hans..
Juanitasegist ekki þora, ekki vilja bregðast öllum...hún brestur í grát (grætur í góðar 3 mínútur - sem er heil eilífð í sjónvarpi..., ekkinn er í takt við hryllilegu tónlistina)
Carlos gengur mjög þungum, ákveðnum og traustvekjandi skrefum til hennar og tekur utanum hana, hjálpar henni á lappir...
Þarna stendur Juanita óstudd, ein í fyrsta skipti síðan að hún lenti í slysinu (datt af hestbaki....týpískt...)
Juanita er brosið eitt (hálf mongósk á að líta eitthvað...) og það glittir á gleðitárin sem að perlast niður rjóðan vangann.
Carlitos kallar á Maríu húshjálpina (sem að auðvitað hálfpartinn ól upp Juanitu....og veit öll leyndarmál fjölskyldunnar...)
Carlitos og Maria standa stolt hlið við hlið í ágætis fjarlægð frá Juanitu...segja henni að koma, láta á það vað..þau trúi á hana og hún geti allt (...því að hún var svo ákveðin sem barn....*æl*...myndavélin fer fram og tilbaka....Juanita...Carlos...skjálfandi lappirnar á Juanitu...Maria...carlos..hafið...úfff)...
En hvað gerist....tekur hún fyrsta skrefið (og er kjúrd for læf...) eða dettur hún og lendir á útskorna (alveg týpíska sápuóperuskápnum) fjölskylduskápinn sem er búin að ganga í erfðir í margar aldir...fær ómælda höfuðáverka og fellur í kóma.....
spennan magnast (og geðveiki mín líka....langar í ÍS)
Engin ummæli:
Skrifa ummæli